Laatste werkdag van de eerste week, mijn private Bodaman blijft trouw, gistermiddag, nu ook weer. Hij stopt ook effe als ik effe iets wil kopen, en wacht zo braaf. Ik ben extra zwaar geladen, heb de waskommen van B.0. bij en matjes van Elly en paar spullen van de HAP. Hele toer hoor. Maar kom veilig aan. Vanmiddag pikt hij me op zegt hij en morgen is hij vrij, das prima ! Ik ook ! Eerst weer naar sister Phiona, die is niet in haar office.....office office....hok.....dus met de tas naar sister Allen en daar is Phiona ook. Zie de foto, ze bewonderen en ik moet zeggen tegen iedereen THANK YOU ALL ...!! Ik had zo graag meer willen meenemen. Maar er is ook geen beginnen aan. Afijn er is werk aan de winkel. Er is een patiëntje binnengebracht. Vanmorgen door de auto van papa aangereden, hij had haar niet gezien. En heel vreemd, niks aan het lijfje, maar een dikke buil op de kop en schaafwondje aan hoofd en kin........hoor haar al hele poos huilen op de OPD (poli). Ze moet gehecht worden, haar tong is echt waar afgebeten door haarzelf. Een flard zit nog vast en dan echt en paar cm naar achter, dus niet het puntje. Ik mag naar de theatre (OK) van Phiona om erbij te zijn. Ik weet de weg en ga snel....op z'n Hollands, had niet gehoeven......kind zit huilend, een paar uur al bij al, voordat ze geopereerd wordt. De anesthesist is er nog niet. Vannesa is op de OK en ik help haar met klaarzetten...veel valt er niet klaar te zetten...oude, groene steriele doeken uit een soort oventje, er is nog een soort oventje, dat is de autoclaaf. Die ligt vol met scharen etc. Alles wat er is in het HCOH ligt gewoon in de autoclaaf. Geen pakketten. Geen ingepakte sets. En al zeker geen wegwerpspullen. De foto laat Vanessa zien en mij, en de voeten, weer gewoon bloot.......went snel hoor. Na anderhalf uur is de anesthesist er en die gaat wat klaarleggen. Geen anesthesieassistent hier. Only Vanessa and me. Heel op het gemak, zoekt hij bijeen wat hij nodig heeft voor een kindje van 2, niks of in ieder geval weinig te vinden. Er wordt wat gedraaid aan de fles 02. Moet met een soort combinatietang open geslagen worden. Kindje wordt opgehaald door de student klinisch nog wat, huilen huilen huilen.....troosten, was dat ? Geen empathie te zien. Zit niet in hun opleiding denk ik. Wordt in slaap gedaan met een infuusnaadje in de elleboogplooi. Vastgeplakt op zijn Oegandees, dus je kunt er weer op wachten....hij spuit er iets in en ze valt in slaap. Geen intuberen, er is geen tube, ennnnnnn het is een OK in de mond. Geen controle van de vitale functies, wel een saturatie metertje aan de vinger.....doet het niet.....teen, doet het niet....heel het apparaat weigert...geen stress hoor bij de mannen, ze vinden een sat.metertje in een la, op batterijen, terwijl de student zorgt voor de mondkap met 02. Zweet van zijn kop....heeft hij vast nog nooit gezien. Intussen ben ik al anderhalf uur in de OK en er is nog niks gebeurd he. Maar ze gaan er aan beginnen. Vanessa gaat assisteren en de student en ik kijken toe. Het schaapje ademt en de sat is goed. Ze pakken de tong uit de mond met klem en tjeeeezuss wat een ellende, de tong is rats afgebeten, op een flard na. De dokter die gaat opereren is "de gynaecoloog". Maar zo werkt het hier niet. De dokter die hier werkt is een alleskunner....die doet alles, ik zeg dat ik dacht dat hij de gynaecoloog was, hij lacht er keer flink om. Hij is wel vlot en kordaat, meer dan de rest hier, maar nog lang geen Hollands tempo. Ze worden hier ook nooit kwaad, als er iets niet is, of iets anders in de plek komt of dat het lang duurt, iedereen is chill, maar ik kan er niet aan wennen. Wil er ook niet aan wennen. de tong wordt netjes aaneen gehecht. Heet infuus sneuvelt bijna, gek he.....en moet vastgeplakt.......geen plakband op de OK, ook niet na 10 min zoeken door de student.....de anesthesist houdt het gewoon vast, zeker 10 min, zonder vloeken en tieren......das dan weer wel fijn, de student moet in zijn steriele pak naar het lab, das buiten, over het terrein, om plakband......ik trek het niet meer.....werp een blik in een bakje en nog een en daar ligt LEUKOPOR ! Zomaar een restje hoor, ws meegebracht door een eerdere vrijwilliger, hun herkennen het niet als plakband.....joepie...ik kan iets doen !! Ik heb plakband ! Keurig op zijn hollands vastgeplakt....en na weer een poos komt de student met de Oegandeese rol. Te Laat !! We kunnen we weer om lachen hoor. Zo zijn ze ook. Alles loopt op zijn eind. Er wordt wat slijm uit het mondje gezogen, met een soort rubber bal. Niks geen afzuigapparaat. En de materialen gaan in de wasbak. De was wordt met de hand gewassen en gaan daarna het oventje in voor de volgende OK. Enkele foto's zitten in de fotomap van vandaag. Het was door het langzame werken al middag en ik ga weer naar de kraamafd. Daar is het rustig en iedereen kakt er werkelijk waar in. Het ligt ook gerust met het hoofd op tafel te dutten. Ook daar ga ik nooit aan wennen. Ik zoek paar patiënten op en babbel hier en daar. De kraamvrouw van gister zit klaar om opgehaald te worden. Nog geen naam voor de babyboy. Ze is niet heel spraakzaam. Lijkt moe. Er is nog een oudere dame in de vrouwenzaal. Haar pols vertoont een oude breuk van 2 weken geleden. Toen geen ZH bezocht. Maar er zijn klachten, met strekken en buigen. Daarom naar ZH gekomen. 2 weken na de breuk. Geldkwestie.....en nu moet ze kiezen, niks doen ? opereren ? want het is al aaneen gegroeid of opnieuw breken ? met het risico dat het breekt op een verkeerde plek...dit alles wordt door een soort van radioloog bij mevr aan bed verteld. De familie moet in beraad en later laten weten wat ze kiezen en dat gaat alleen over geld. Is dat er ?? En wat kiezen we dan ?? 5 jong volwassen kinderen zitten bij haar. Wordt vervolgd. Ik heb het verder wel gezien, ze gaan lunchen, 15 uur he, ik loop mee, zie daar vreselijke moten vis en ik besluit om naar huis te gaan. Het is toch al bijan half 4...de bewaker aan het hek verteld dat mijn BodaBoda driver er eerder was en dat hij heeft gevraagd om me te melden, dat hij verhinderd is.....ik geloof er niks van, hij wil vast dat ik de BodaBoda pak van zijn vrienden die voor de poort staan. Ik blijf braaf wachten tot het kwart voor 4 is, dan is hij er nog niet, dan zal hij toch gelijk hebben de bewaker, Steve genaamd, trouwens...ik voelde me al wat genaaid, maar het was gelukkig onterecht. Op naar huis !! Weekend !! Joelle is er ook net na mij, we trekken snel effe naar een straatmarkje vlakbij, om een rolex, nee geen horloge, een soort wrap met erin een gebakken ei met tomaat en ui. Heerlijk effe door het Oegandeese straatleven struinen. We worden meermaals aangekeken alsof we aliens zijn, vooral door kinderen, en als je dan lacht of spreekt dan krijg je zo'n grote glimlach.