En hoppa weer een start van de dag om nooit te vergeten, op het gemak met mijn, jaja, private BodaBoda-driver. Hij was er ! Trots met mama door de chaos van Kampala. Hij weet de weg nu. Ik ga langs Dorothy en Sister Phiona om te groeten en hun passen op mijn helm en tas. Warm welkom weer. Deze dag mag ik bij de vaccinaties zijn. Eerst langs de Antenal Ward (kraamafd) om te kijken bij mijn kraamvrouw en kindje van gister. Je komt niet langs de "collega's" zonder eerst te groeten en uitgebreid te vragen hoe het met ze gaat en ik moet dan ook vertellen natuurlijk hoe het met me gaat. Stress haast drukte........dat bestaat hier niet. Ik vraag toestemming aan de hoofdzuster Jane, of ik even mag kijken bij de moeder en kind van gister. De baby died she said.....pardon ???? Ik zeg how ???? Hij was omstrengeld, ja dus, echt niet, zelf gezien. Ik zeg the one I was yesterday with it ???? Ow No, another one, one who was born this morning. Ook keizersnede. Pffff. Op zoek nu naar de nis. Met de kraamvrouwen. Onderweg zie ik Brian, is voor zover ik begrijp een student klinisch.....iets....draagt een doktersjas en doet hetzelfde als de nurse. Erg aardig en een jong ventje die me graag ergens mee naartoe wil nemen. Where I ask, hij doet geheimzinnig. I have a mother who's baby died. Ik zeg daar moet ik toch niet naartoe ? Ik was er niet bij en ik werk vandaag niet op de afd......? Oh yeah, she would be very pleased when a mzungu visit her, je moet niks zeggen, alleen, I'm so sorry....... Oké dan, als jij denkt dat ik er iemand mee kan helpen. Ik mee en zo heel herkenbaar met Nld. Verdriet en dikke tranen en de vraag waarom ??? Ze is inderdaad gesteund als ik gewoon haar hand vasthoud en vertel dat waar dan ook ter wereld, hetzelfde meest intense verdriet is wat er bestaat, als een mama haar kind verliest. Het was haar 5de en het was een meisje, ze heeft het gezien, dat vond ik al heel wat. Het was nu niet meer bij haar, heb het ook niet gevraagd waar het is gebleven. Ik beloof om haar morgen weer te bezoeken. Nu naar de nis, en jawel een blik van blijde herkenning ! En vele bedankjes dat ik er ook was......ja jij bedankt ! Probeer ik in Engels over te brengen, maar ze praat amper Engels, maar we verstaan elkaar zeker ! En op een ander bed ligt PROMISS de babyboy van gisteren ! Onder het wakende oog van de familie. Die zorgt tot ontslag dag en nacht voor Promiss en mama. Prachtig om te zien hoe goed en natuurlijk dat gaat. Borstvoeding gaat hier altijd gewoon van een leien dakje, kloven, nooit van gehoord, niet happen, of geen toeschietreflex ? Dat bestaat hier gewoon niet. Lactatiekundigen zijn gewoon de zussen en moeders van de kraamvrouwen. En nu op naar mijn werkplek van vandaag ! De vaccinaties van kleine, bruine kindjes, en dat zijn er veel, komen uit alle hoeken en gaten van de wijk. Paar uit naburige wijken. Prachtige dames, sommige mooi opgemaakt met mooie jurken, sommigen met oude doeken. Maar iedereen heeft zijn best gedaan. En dan die kindjes.......!!!!! Had 100 prachtige portretten kunnen maken, maar het is voor mijn gevoel zo ongepast. Of ik kon vaccineren ? Ja hoor, maar ik ga jullie eerst observeren als je het niet erg vind. Ook goed. Ze proberen me gelijk in te zetten, zodat er in ieder geval 1 vantussen kan piepen om effe de luiken te sluiten. Heb ze wel al door hoor. Maar alles met een lach. Dikke boeken met vele kindjes erin, vanaf de geboorte genoteerd, (soort partusboek van de kraam vroeger) als ze hier zijn geboren tenminste, en dat zijn de meeste wel. Er komen dan notities, in de kolommen, wanneer welke vaccinatie is gegeven. Wordt na -tig onlogisch handelingen en volgordes beetje duidelijk. Begin me er al een beetje mee te bemoeien. Hier wat opruimen, daar wat klaarleggen. Mama's met kindjes vanaf een maand tot een jaar of 3, komen allemaal aanwaaien. Zonder afspraak en heel relaxed, niemand heeft haast, op houten bankjes naast voor en achter elkaar. Ik geef hier en daar een aai en een glimlach en hun, maar ook mijn dag kan niet meer kapot. Borstvoeding, ongegeneerd, groot en klein, en allemaal trots op hun kroost. Mama's net als bij ons, met tranen in de ogen als hun kindje geprikt wordt. Zusjes en broertjes ook, als die erbij zijn. Bij de grotere gaat er ook een Mebenazol (tegen wormpjes) in en een dr. Vit A. Gewoon standaard. Tot halverwege de ochtend de Vit A op is en dan hebben we die niet meer. Ik bezorgd en nu ? Waar staat de voorraad ? Voorraad ? Wanneer komt die ? Hoe dan met degenen die het nu niet krijgen ? We don't no. Maak je niet druk, staalt alles uit, rondom me. Oke dan. Die wormtabl die eten die kids gewoon.....in de mond en sabbelen. Geen protest of gejammer of uitgespuug......hoe dan ?? Op een gegeven moment weet ik hoe te registeren en ben blij wat om handen te hebben. Maar versta / spel en schrijf die namen maar eens, kijk maar op de foto. Sommigen van een maand oud hebben nog geeneens een naam. De ochtend vliegt om, geen stress of druk, maar wel druk qua mensen die uren geduldig met kids zitten te wachten. Ik zou hier zo een systeem / werkwijze in kunnen voeren die vele malen efficiënter zou zijn. Maar zitten ze daar op te wachten......? Niemand vlgs mij, de nurses niet en de mama's ook niet. Ze zien het meer als een dag uit en socializen. Waar ik moeite mee heb, is dat er geen enkele keer handen worden gewassen. Door niemand niet. Ik heb gelukkig mijn vochtige doekjes uit Nld in mijn tas zitten. Die zijn oranje als ik ermee poets. Er is ook bijna nergens stromend water / wasbak op een afd. Gister ook niet. Desinfectie voor de handen ook niet. Niks dus..... Na de middag wordt het rustig, ik vraag waarom, omdat ze liever niet met de kindjes reizen in de hitte.....aha ja logisch.....dus een hele middag zitten wachten op niemand meer....geen probleem, dan slaap je lekker effe op je werk, kop op de arm, op je tafel en nobody die er iets van zegt, of beter nog, van vindt. Ik wandel nog een paar keer over het terrein en door het Z-H. Heel relaxed, net als iedereen. Ook hier zie ik veel verbeterpunten.....productief zijn we 's-middags niet in Oeganda. Maar dat betekent wel dat hier niemand een burn-out heeft of iets anders van dien aard. Ik heb het gevraagd he ! Nog een leuk gesprek met mijn 2 collega's.....ze vragen naar mijn kinderen en mijn man en mijn age en salaris ook. Ik vertel alles wat ze willen weten en foto's op mijn IPhone vinden ze geweldig. Maar die hond.....wat doet die tussen de foto's ? Ik zeg dat is mijn derde kind......groter gaat de pret niet worden vandaag, wie heeft er nou een hond in huis en gaat ermee wandelen en mee in de auto ??? En je koopt nog eten voor hem ook ! Ze komen niet meer bij. En mijn age, de ene denkt 40 de andere 45. Vrouwen van bijna 52 zien er echt uit als oude vrouwen, vertellen ze, en zo zie ik er, vlgs hun, niet uit. Het ene lieve jonge verpleegstertje, wil met me mee naar Holland. Ik probeer om een beeld te schetsen, dat het daar niet al goud is wat er blinkt, en dat er hard gewerkt wordt en dat ons salaris op het eind van de maand ook op is, omdat alles duur is....mmmm ze weet dat we 10 x meer verdienen, maar dat een brood ook 10 x meer kost dat was nog niet aangekomen via het internet ofzo. De communicatie met de moeders is ook minimaal. Knikjes en een mmm. Veel meer niet. Toch begrijpen ze elkaar prima. Van stilzitten wordt ik niet blij, dus ik pak tegen half 4 mijn tas en ga kijken of mijn Boda-driver er is.......niet.......ik hou me aan mijn afspraak en wacht en pak geen andere....heb een prachtig plekje om te wachten, want sta op een speelplein van een grote school met spelende kinderen. School en Z-H zijn een stichting. Ik sluit de dag af met een prachtige foto waar ik toestemming voor kreeg hoor.....mama en baby, 1 dag oud, op de BodaBoda naar huis.....wat zijn wij verwend.....gruwelijk verwend. En wat zijn hun sterk, al vanaf hun eerste dag ! En gelukkig en trots ! Wat een eer om dit te mogen meemaken......